Hoe minder we van een kennisgebied afweten, hoe sterker we geneigd zijn onszelf te overschatten. Dit leert ons het Dunning-Kruger effect. De reden hiervoor is dat we niet beseffen, niet kunnen weten hoe moeilijk het betreffende kennisgebied is.
In een statische mindset zijn we makkelijker geneigd om moeilijke uitdagingen uit de weg te gaan. Dit maakt ons kwetsbaarder voor het Dunning-Kruger effect. Waardoor we ook onszelf meer overschatten.
In een groeimindset zoeken we daarentegen meer moeilijke uitdagingen op en spannen we ons meer in om onszelf te ontwikkelen.
Daardoor worden we dan weer beter en worden we onszelf meer bewust van de eigen beperkingen. We krijgen meer besef van hoeveel er nog te weten en te kunnen valt.
Investeren in je eigen ontwikkeling betekent niet het pad inslaan naar je eigen onbeperktheid. Specifieke beperkingen kunnen we vaker dan we denken overwinnen maar beperktheid zelf is onvermijdelijk. Wie denkt overal de beste in te moeten worden, stelt een onrealistische verwachting aan zichzelf. Wie dat doet vraagt iets onmogelijks van zichzelf. Wie beweert overal goed in te zijn houdt al zeker zichzelf voor de gek.
De combinatie van het geloof in de eigen "ontwikkelbaarheid" en het besef van de eigen onvermijdelijke beperktheid kan bevrijdend werken.
Werken aan je eigen groei zonder het onmogelijke van jezelf te vragen. Zonder een onrealistisch beeld van jezelf te presenteren. Eerlijk kunnen zijn over wat je niet weet en wat je niet kunt. Het laat je toe om hulp te vragen van anderen. Je kunt anderen waarderen en bewonderen om waar zij goed in zijn en jij niet. Het besef dat we wederzijds afhankelijk zijn van elkaar met ons verschillende talenten, competenties, specialisaties.
Besef dat een ontwikkelde samenleving afhankelijk is van hoe we ons in verschillende richtingen ontwikkelen en dat dit onvermijdelijk met zich meebrengt dat we ieder van veel andere dingen niet veel afweten.
And now for something completely different …een zijsprogetje naar David Dunning
Comments