Wie zijn ze? Wat doen ze? En wat heeft u eraan ?
Van aandacht over carrière, personal of performance, spirituele of sport, burn-out en stress, ouder of kind, flirt of relatie tot zen coach. Coaches dus.
Na het gesprek met Rob Groen ga ik even verder op het thema via de bewerking van een artikel in de Volkskrant.
Coach is geen beschermd beroep: in principe mag iedereen zichzelf coach noemen, of zeg maar een coachwinkel openen. In Nederland zijn er keurmerken maar worden ze ook niet algemeen gebruikt. Het blijft dus een wat algemene en vage term.
Uit een enquête van de Nederlandse Orde van Beroepscoaches (Nobco) blijkt dan weer dat de gemiddelde Nederlandse coach een vrouw is van rond de vijftig die coachees vnml. begeleidt op het gebied van zelfontplooiing en werk gerelateerde vraagstukken.
Een vaststelling is ook dat coaches vaak personen zijn die een flitsende carrière hadden in het bedrijfsleven, maar daar dan vastliepen. Maw wel een uitdagende baan met een motiverend salaris en alle voordelen die passend zijn om de ratrace te lopen maar blijkbaar geen voldoening, geen betekenisvolle invloed.
Als coach moet je om te beginnen goed kunnen luisteren, het werk draait niet om jou.
Wellicht verleidelijk, maar het helpt niet om een goede coach te zijn.
Het is een valkuil om eigen problemen en proces op de coachee te projecteren.
Maar die komen niet om te horen hoe je de eigen zaken heb opgelost, ze willen ontdekken hoe ze zelf verder kunnen komen.
Bij een goede coach voel je je op je gemak en vind je begrip. Hij/zij draagt dan bij aan een nieuw inzicht en een werkelijke oplossing.
Dat steeds meer mensen een coach inschakelen voor hun persoonlijke of werk gerelateerde problemen wordt wel eens gelinkt met de samenleving die op emotioneel vlak steeds meer van ons verwacht.
Ook op het werk moeten we steeds vaker ons gevoel inzetten en ons inleven in anderen.
Deden mensen vroeger vaak veertig jaar lang hetzelfde werk dan is het nu om de zoveel jaar van : “ En, wat is je volgende stap?”
En wordt je dus “gedwongen” om na te denken over wat je nu echt wil.
Een coach(ing) bijvoorbeeld.
En hier leert de ervaring dat zonder de spreekwoordelijke klik tussen de coach en de coachee; diploma's, keurmerk of label of niet, een coaching traject weinig zin heeft.